پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، خوب که به اطرافش نگاه کرد، فهمید که دنیا رنگارنگ است. او «آبیِ» آسمان را شناخت و فهمید با «آبیِ» یخ‌زده‌ی زمستان و «آبیِ» خاموش و تاریک شب فرق می‌کند. پوملو فهمید که پرتقال «نارنجیِ» نارنجی است، غروب آفتاب هم «نارنجی» است و کم‌کم فهمید پاییز هم «نارنجی» است؛ یک‌جور نارنجیِ غم‌انگیز. پوملو این‌طوری با دنیا و رنگ‌هایش آشنا شد و فهمید یک‌عالمه «قرمز» در دنیا وجود دارد که هیچ‌کدام شبیه آن‌یکی نیست...

تیلور با مکعب‌های خانه‌سازی‌اش ساختمان فوق‌العاده‌ای ساخته بود. همین‌طور که داشت با افتخار ساختمانش را تماشا می‌کرد، یک‌دفعه یک دسته کلاغ به ساختمانش زدند و آن را خراب کردند. حیوانات جنگل که این صحنه را دیدند، همه‌شان فکر ‌کردند می‌توانند حال تیلور را خوب کنند. آن‌ها یکی‌یکی آمدند و با تیلور صحبت کردند. اما تیلور حال‌وحوصله‌ی هیچ‌کدامشان را نداشت. هیچ‌کدامشان واقعاً بلد نبودند حال تیلور را خوب کنند؛