کتاب قلب و بطری درباره‌ی دختربچه‌ای است که در بزرگ‌سالی قلبش را در یک بطری می‌گذارد. او قبلاً دختری بود مثل دخترهای دیگر؛ سرش پر از کنجکاوی درباره شگفتی‌های دنیا. به ستاره‌ها و به شگفتی‌های دریاها فکر می‌کرد. و با پیدا کردن هر چیزی خوشحال می‌شد. او یک روز فکر کرد بهتر است قلبش را جای امنی بگذارد. برای همین آن را در یک بطری گذاشت اما بعد از آن هیچ‌چیز مثل قبل نبود. دیگر ستاره‌ها را از یاد برد. و به دریا توجهی نداشت. دیگر برای شگفتی‌های دنیا کنجکاوی نشان نمی‌داد. اصلاً هیچ‌چیز برایش مهم نبود. ولی دست‌کم قلبش جای امنی بود. تا این‌که یک روز چشمش به پسربچه‌ای افتاد که هنوز درباره شگفتی‌های دنیا کنجکاو بود.

جولیان بیشتر از اینکه از شیر و ببر بترسد از دوچرخه می ترسد، اما چه طور می تواند این موضوع را به صمیمی ترین دوستش، گلوریا، بگوید؟ کسی که بدون دست دوچرخه سواری می کند!

مگر تاریکی هم ترس دارد؟‌ من که یک‌ذره هم از تاریکی نمی‌ترسم. به هیچ‌وجه. هرگز. اما وقتی با بهترین دوستم برنارد به جنگل رفتیم تا چادر بزنیم، فکر کردم بد نیست این چیزها را رعایت کنم:‌ ۱. آتش روشن کنم تا خرس‌های هیولا، خفاش‌های خون‌آشام و گرگ‌زامبی‌ها را بترسانم. ۲. تمام شب،‌ بیدار بمانم تا مطمئن شوم نقشه‌ام درست از آب درمی‌آید.

بیلی از تاریکی می‌ترسد و تصور می‌کند غول‌های ترسناک، هیولاهای خون‌خوار، زامبی‌هایی با دندان تیز، هیولاهای سایه‌ای، ارواح اسکلتی یا هیولاهای هشت چشمِ دندان تله‌ای در شب پنهان شده‌اند تا به سراغ او بیایند. یک شب، وقتی او چشم‌هایش را می‌بندد صدای آرام جیرجیر می‌شنود و بیدار می‌شود. ردپاهای بنفش توی اتاق را دنبال می‌کند و متوجه یک حمله‌ی غافلگیرانه به ساندویچ پنیرش و بوی بدی می‌شود که از کشوی جوراب‌هایش می‌آید. توی کشو چه خبر است؟

هیولاهای ریزه‌میزه‌ی تاریکی آن‌جا مخفی شده‌اند که سر و شکل و نام‌های خنده‌داری دارند؛ شیپوری، گامبالو، پشمالو، چسبونکی و کاپیتان دماغی. ملاقات بیلی با هیولاهای تاریکی به جای ترس با خودش شادی و سرگرمی می‌آورد.