ما این جا زندگی می کنیم

ترمزدستی و چراغ‌راهنما اسم دو تا وسیله توی ماشین نیستند، آن‌ها دو تا دوست هستند که قرار است به کمک هم مأموریت بزرگی را انجام بدهند؛ گرفتن ارث و میراث بابابزرگ پول‌دار از یک بزمجه!


خانم گلابی در را باز کرد و ما را فرستاد تو. اتاق زیاد شبیه اتاق شکنجه نبود. برعکس، خیلی هم قشنگ بود. سر درنمی‌آوردم نقشه‌ی برادرزاده‌ی دکتر اکبر خبری چه می‌توانست باشد. در را که بست، با هیجان گفت: «نظرتون چیه بریم روی تخت بپربپر کنیم؟»

به تشک تخت اشاره کرد: «این تشک فنری می‌تونه شما رو تا سقف بندازه بالا! یالا بیایید امتحان کنید!»

چی؟ دقیقاً از ما چه می‌خواست؟ یعنی یک سیستم دستگیری توی سقف کار گذاشته بود که قرار بود وقتی بپریم بالا، دستگیرمان کند؟

خانم گلابی تندتند جیب‌هایش را گشت و دوباره گفت: «زود باشید تنبل‌ها! دلتون بازی نمی‌خواد؟»

نع! من که در آن موقعیت دلم بازی نمی‌خواست. ناسلامتی من جاسوس بودم!

بعضی وقت‌ها موش پُرکاری مثل من به تعطیلات نیاز دارد، سفری خوب و آرامش‌بخش. ولی به‌حق پنیرهای ندیده و نخورده! هربار خواستم از شلوغی شهر موش‌ها جدا شوم، یک مصیبت روی سرم هَوار می‌شد! واپنیرا!!!
وقتی هم که مصیبت‌ها تمام شد، همه‌ی جاهای خوب پُر شده بود. دست آخر از هتل ژنده‌پنده‌ای سر درآوردم و هم‌اتاقی‌هایم هم یک مشت موشچه از کار درآمدند! حالا بیا و درستش کن...