اسم من “گودون” است.
از وقتی برادر کوچکم گاستون به دنیا آمده، مامانم بی هوش و حواس شده.
از صبح تا شب به گهواره‌ی گاستون چسبیده و مرتب می‌گوید: “ناز، ناز، خشگل من، ناچ، ناچ، پیشت…”
می‌ترسم با این کارها، گاستون را خل و چل کند…
برای همین تصمیم گرفتم خودم برای گاستون کاری بکنم!
“عزیرم، خواهر بزرگترت فوق‌العاده است و می‌خواهد چیزهای مهمی در زندگی به تو یاد بدهد.”

داداش کوچولویم را خیلی دوست دارم؛
مخصوصاً وقتی که خواب است!
چون وقتی خواب است، همه چیز سر جایش است!
روزی که جشن تولدم بود، آرزو می‌کردم که بیدار نشود؛
و گرنه،‌ همه چیز را به هم می‌ریخت و پیش مهمان‌ها آب‌رو ریزی می‌کرد…
اما از بد شانسی من،‌ با اولین صدای زنگ مهمان‌ها از خواب پرید و دردسرهای من شروع شد.
جیغ زد،‌ داد زد، فریاد کشید و کیک تولد را خراب کرد.
ولی با همه‌ی این دردسرها، او باعث شد که به مهمان‌های من خوش بگذرد.

اسم من “گودون” است.
من یک برادر کوچک دارم: گاستون.
یک روز روپوش نقاشی‌ام را پوشیدم، دستکش‌های آشپزخانه مامان را دستم کردم،
گوشی ضبط صوت اتاق پذیرایی را توی گوشم گذاشتم و یک کلاه دکتری هم درست کردم و روی سرم گذاشتم.
گاستون با تعجب پرسید: “تو مریضی؟”
او هیچی نمی‌فهمد. نمی‌فهمد که دکتر گودون رو به روی او ایستاده!