نامه نامور – رویای گرد آفرید

هارولد یک پسربچه‌ی 3- 4 ساله است که دنیایش را خودش می‌سازد. و همین ویژگی منحصربه‌فردش اجازه می‌دهد که او خیلی کارها بکند...
مثلا یک شب تصمیم می‌گیرد زیر نور ماه قدم بزند.
او یک ماه می‌خواهد و یک جاده‌ی مستقیم و بلند تا توی آن گم نشود.
خوشبختانه او مدادشمعی بنفشش را همراهش دارد و می‌تواند اینها را برای خودش بکشد.
تمام داستا‌ن‌های هارولد همین طور است. او داستان ‌ایش را با تخیل شروع می‌کند و با بازی ادامه می‌دهد. هارولد دنیایش را با تخیل می‌سازد و این درسی است که می‌توان به همه‌ی بچه‌ها داد. تا می‌شود باید قدرت تخیل را در بچه‌ها پرورش داد تا در آینده آدم‌بزرگ‌های خلاق‌تری شوند.
بعد از خواندن کتاب‌ها می‌شود ساعت‌ها با بچه‌ها حرف زد و برای همین این کتاب‌ها در دسته‌ی کتاب‌های فلسفی برای کودکان قرار دارند

ترمزدستی و چراغ‌راهنما اسم دو تا وسیله توی ماشین نیستند، آن‌ها دو تا دوست هستند که قرار است به کمک هم مأموریت بزرگی را انجام بدهند؛ گرفتن ارث و میراث بابابزرگ پول‌دار از یک بزمجه!


خانم گلابی در را باز کرد و ما را فرستاد تو. اتاق زیاد شبیه اتاق شکنجه نبود. برعکس، خیلی هم قشنگ بود. سر درنمی‌آوردم نقشه‌ی برادرزاده‌ی دکتر اکبر خبری چه می‌توانست باشد. در را که بست، با هیجان گفت: «نظرتون چیه بریم روی تخت بپربپر کنیم؟»

به تشک تخت اشاره کرد: «این تشک فنری می‌تونه شما رو تا سقف بندازه بالا! یالا بیایید امتحان کنید!»

چی؟ دقیقاً از ما چه می‌خواست؟ یعنی یک سیستم دستگیری توی سقف کار گذاشته بود که قرار بود وقتی بپریم بالا، دستگیرمان کند؟

خانم گلابی تندتند جیب‌هایش را گشت و دوباره گفت: «زود باشید تنبل‌ها! دلتون بازی نمی‌خواد؟»

نع! من که در آن موقعیت دلم بازی نمی‌خواست. ناسلامتی من جاسوس بودم!