و آن گاه بهار از راه می رسد

شما بچه که بودین از مگس و حلزون و موش و کرم بدتون میومد؟ هنوزم بدتون میاد؟ ولی راستش این موجودات خیلی باحالن. کلی خصوصیت عجیب و غریب دارن که ماها اصلاً نمیدونیم. مثلاً میدونستین مگس‌ها حیوون خونگی دارن؟ یا مثلاً حلزون‌ها همیشه دنبال یه لباس تازه‌ان؟ میدونستین اگه موش‌ها همه چیز رو می‌جون به خاطر اینه که دندوناشون می‌خاره؟ یا نسل کرم‌ها از زمان دایناسورها مونده؟ الیس گراول توی مجموعه‌ی «موجودات حال به هم زن» برای ما همه‌ی این‌ها رو با یه زبون خیلی بامزه توضیح داده. ما که بعد از خوندن این کتاب، کلی لباس رنگی آستین‌پفی برای حلزون‌ها گذاشتیم کنار. شما چی کار میکنین؟

ترمزدستی و چراغ‌راهنما اسم دو تا وسیله توی ماشین نیستند، آن‌ها دو تا دوست هستند که قرار است به کمک هم مأموریت بزرگی را انجام بدهند؛ گرفتن ارث و میراث بابابزرگ پول‌دار از یک بزمجه!


خانم گلابی در را باز کرد و ما را فرستاد تو. اتاق زیاد شبیه اتاق شکنجه نبود. برعکس، خیلی هم قشنگ بود. سر درنمی‌آوردم نقشه‌ی برادرزاده‌ی دکتر اکبر خبری چه می‌توانست باشد. در را که بست، با هیجان گفت: «نظرتون چیه بریم روی تخت بپربپر کنیم؟»

به تشک تخت اشاره کرد: «این تشک فنری می‌تونه شما رو تا سقف بندازه بالا! یالا بیایید امتحان کنید!»

چی؟ دقیقاً از ما چه می‌خواست؟ یعنی یک سیستم دستگیری توی سقف کار گذاشته بود که قرار بود وقتی بپریم بالا، دستگیرمان کند؟

خانم گلابی تندتند جیب‌هایش را گشت و دوباره گفت: «زود باشید تنبل‌ها! دلتون بازی نمی‌خواد؟»

نع! من که در آن موقعیت دلم بازی نمی‌خواست. ناسلامتی من جاسوس بودم!