ویکُنت راهی میدان نبرد می‌شود و با شلیک یک توپ دونیم  می‌شود، البته زنده می‌ماند! حالا دو ویکنت از میدان جنگ به خانه برگشته‌اند؛ نیمه‌ی چپ سراسر شرّ و پلیدی و نیمه‌ی راست همه نیکی و خیرخواهی است. نیمه‌ی شر در قصر ساکن است و نیمه‌ی خیر در مزرعه شب ‌و روز کار می‌کند، اما ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود.

نظام پساتوتالیتر همیشه و در هر قدم مردم را لمس می‌کند، اما همیشه با دستانی پوشیده در دستکش‌های ایدئولوژیک. برای همین است که زندگی در این نظام چنین آکنده از دورویی و ریا و دروغ است. لازم نیست مردم همهٔ دروغ‌ها و مغلطه‌های این نظام را باور کنند، اما باید چنان رفتار کنند که گویی باورشان دارند، یا دست کم در سکوت از کنارشان بگذرند. لزومی ندارد این دروغ‌ها را بپذیرند. کافی است بپذیرند که با این دروغ‌ها و در بطن آنها زندگی کنند، زیرا بدین‌ترتیب بر نظام صحه می‌گذارند، اطاعتشان را از نظام نشان می‌دهند، نظام را می‌سازند، و اصلا خود نظام می‌شوند.